Docent J.A. Haakmeester
De heer Haakmeester was, als leraar technisch tekenen, een der beminnelijkste en kleurrijkste docenten aan onze school. Bekend en berucht was hij 0.a. door zijn “massages voor onwillige leerlingen”. Hierover deden vele verhalen de ronde. De onderzoekers menen er goed aan te doen om hem na twaalf jaar na zijn pensionering in 1984 weer enkele memorabele voorvallen uit zijn rijke schoolloopbaan voor het voetlicht te laten brengen. Een groot misverstand is steeds geweest, dat de zgn. massages door mij persoonlijk werden gegeven. Het is eerder een pedagogisch-fysieke behandeling die leerlingen op elkaar toepassen. Jongens van 14 en 16 jaar weten heel goed hoe ze zich gedragen moeten, maar doen dit met opzet niet. Een puberteitsprobleem! Komt er bijv. een jongen uit een andere klas mij om een vel tekenpapier vragen in opdracht van zijn leraar en dit gebeurd niet op een beleefde, beschaafde manier, dan wijst mijn klas mij onmiddellijk op het feit, dat de vraagstelling ietwat lomp overkomt en verzoekt de klas mij “een kleine massage ”toe te staan. De gehele klas fluistert zacht maar duidelijk: “Massage!” en met hun opgeheven rechterhand (als ze rechts handig zijn ”wordt de intensiteit van de massage aangegeven door de afstand tussen duim en wijsvinger die ik altijd veel te groot vind. Ik reageer welwillend op dit verzoek, hef mijn hand omhoog en maak de afstand tussen duim en wijsvinger heel klein: een hele lichte massage is toelaatbaar, ik knik en voilà: de nu grotendeels fysieke opvoeding kan beginnen.
Vanzelfsprekend behoort het ook tot mijn taak de massage te beëindigen en moet ik soms wat hardhandig de ontstane kluwen ontwarren. De nu opgevoede gaat met een vel tekenpapier enigszins verfomfaait naar zijn lokaal en leerkracht terug en voelt zich dapper, hij heeft de massage ondergaan en zal dit aan zijn klasgenoten mededelen en er tevens aan toevoegen zich niet tegen het bestaande establishment te keren en mee te doen aan de heropvoeding van anderen.
De volgen voorvallen moeten vooral gezien worden in het licht van de tijd dat ze afspeelden: namelijk de roerige jaren zestig. De oorlog van Amerika tegen Noord-Vietnam om de communisten te verslaan is op een grote mislukking uitgelopen en heeft de V.S. 85.000 manschappen gekost. Veel Amerikanen die terug kwamen hebben er zelfs een trauma van overgehouden. Toen ik na mijn sollicitatie voor het schoolbestuur moest verschijnen, werd mij ook de vraag gesteld of ik met het communisme sympathiseerde. Ik was volkomen overbluft maar kon ze gelukkig geruststellen! Om het schoolbestuur voor grote kosten te behoeden werd mij een pension toegewezen, maar verbleef ik tot mijn woning ingericht was, enige dagen bij de directeur A. van Buyten thuis. Zijn echtgenote was een hele lieve gastvrouw en hij een top directeur. Na het avondeten, als de tafel afgeruimd was, wees hij met een armgebaar aan wat zijn plaats was om schoolwerk te verrichten en gaf tevens aan de andere helft van de tafel door mij gebruikt mocht worden om mijn lessen voor te bereiden. Heel verbaasd en teleurgesteld was hij toen ik te kennen gaf liever te willen gaan kijken hoe ver ze in mijn aanstaande woning waren met behangen en andere werkzaamheden. De heer Van Baytene en ik liepen ’s morgens gezamenlijk naar school en de eerste keer bij school aangekomen zij hij: “U boft… u mag met mij door de hoofdingang naar binnen” Ter verduidelijking: alle leerkrachten en personeel kwamen via de achteringang in het schoolgebouw. Ik kwam uit het koloniale en feodale Indië naar Nederland en vond deze bevoorrechte positie tegenover mijn collega niet zo prettig. Gelukkig maakte dit op hen totaal geen indruk!
Plaats een reactie: